De basisprincipes van Voorkeurstaal voor inhoud Nederlands:
Wiki Article
Anti een zestiende eeuw deed een opkomst aangaande een standaardtalen, in een Nederlanden steeds krachtiger ons contrast voelen tussen de persoonlijk Nederfrankische standaard en het Hoogduits. Daar ontstond zo een behoefte het onderscheid uit te drukken. In Vlaanderen, Brabant en Holland begon men een lokale schrijftaal het Nederlands te benoemen en de Hoogduitse schrijftaal dit Overlands, bijvoorbeeld blijkt uit een in 1514 in het toenmalige culturele centrum met de Nederlanden Antwerpen gedrukte Pronosticatie van den jare 1514 uten overlantschen ghetrocken in den nederlantschen ("Voorspellingenboek voor het jaar 1514 uit dit Overlands omgezet in het Nederlands"). In 1550 is het woord Nederlands al gemeengoed in dit Zuiden, getuige daarvan dit boekje met een Gentenaar Joas Lambrecht "Nederlandsche Spellijnghe".[24] Het onderscheid betreffende het Hoogduits was desalniettemin niet beperkt tot een Nederfrankische gebieden want in de Nedersaksische streken noemde men de eigen taal tevens nederlendisch.
• Middelnederlands• Nieuwnederlands• Oudnederlands• Standaardnederlands• vernederlands• on-nederlands• meestal beschaafd nederlands• algemeen nederlands• belgisch-nederlands• on nederlands• oud nederlands• enges nederlands• palau nederlands• frans nederlands• woordenboek papiaments nederlands• woordenboek fonetisch nederlands• oost nederlands• alsook oud nederlands• net nederlands• algemene nederlands
Destijds daar alsnog geen standaardtaal was, bestond er alleen behoefte aan een woord teneinde een Germaanse volkstaal over de schrijftaal, dit Latijn, te onderscheiden. Dat woord kennen we echter enkel uit geschreven teksten en zeker slechts in bestaan gelatiniseerde gedaante: theodiscus. Vermoedelijk is dat afgeleid uit een Germaans þeudisk, letterlijk: "volks". In de allereerste geschreven Nederlandstalige teksten wordt welke "volkstaal" aangeduid betreffende ons woord het de directe afstammeling betreffende þeudisk lijkt: dietsc ofwel duutsc.
Daar was toen nog geen standaardtaal, doch al die Middelnederlandse dialecten waren vermoedelijk in verdere ofwel mindere mate wederzijds verstaanbaar. Een spelling over het Middelnederlands volgde de spreektaal, die ieder streek sterk kon verschillen. Dit was aanvankelijk niet zo belangrijk toen er alsnog gering in een volkstaal op schrift werd gesteld en de meeste lieden, behalve een hogere geestelijke stand, ook analfabeet waren en er uiteraard ook niet veel gelezen werden.
Het kan zijn ook niet eens overduidelijk of een dialecten ervan nauwer aan elkander verwant waren dan aan andere Germaanse groepen.[twee]
Het zou tot 1934 duren, voordat deze spelling vereenvoudigd werd voor dit onderwijs. Die andere variant staat bekend als de spelling-Marchant, vernoemd tot een minister aangaande Onderwijs die het invoerde.
Een serieuze gelijkenis tussen het Engels en het Nederlands ten opzichte over het Hoogduits, werden hierdoor veroorzaakt. Een vertrouwd voorbeeld kan zijn de "p" in dit Engelse apple en Nederlandse appel welke in het Hoogduits ons Apfel geworden kan zijn. In de late negentiende en vroege twintigste eeuw werden de tweedeling tussen een Nederduits en ons Hoogduits veelal voorgesteld wanneer de fundering voor dit huidige onderscheid tussen een Nederlandse en een Duitse nationale taal.
Een derde grote taal/dialectgroep in een Lage Landen, het Fries, dat immers ons persoonlijk taal vormt, heeft bij een ontwikkeling over het Standaardnederlands bijna nauwelijks rol gespeeld.
Nederlanders, Vlamingen, Surinamers en Afrikaners kunnen mekaar zonder heel wat inspanning snappen. In 1925 werd dit Afrikaans in Zuid-Afrika gelijkgesteld met het Nederlands indien ambtelijke taal. In 1961 werden de status indien taal officieel bekrachtigd, waarbij dit Nederlands gelijkgesteld werd betreffende het Afrikaans - dit kan zijn dus een omgekeerde situatie betreffende 1925 - en bij een grondwetswijziging in 1983 werden de bepaling geschrapt, waarin stond het de "Hollandsche talen" dezelfde status hadden wanneer het Afrikaans.
In de West-Germaanse tak behoort dit Nederlands tot een vollere talen, ofschoon dit aantal sprekers in vergelijking betreffende dit Engels en Duits alsnog continue klein kan zijn. Van alle talen wereldwijd komt het Nederlands qua aantal sprekers in overeenstemming met schattingen op de 35e à 40e regio.[16]
Mits benaming voor dit Nederlands gelden gedurende Middeleeuwen vooral varianten betreffende Diets/Duuts, het woord Nederlands is in 1482 voor dit aanvankelijk aangetroffen. In een tweede helft aangaande een 16e eeuw komt hier, wanneer synoniem, het woord Nederduytsch voor. Dit betreft hier ons samenvoeging betreffende Nederlands/Nederlanden en Diets/Duuts (na een uu-klank in dit Nieuwnederlands naar ons ui-klank omboog) en more info vindt hoofdhaar oorsprong voor een Rederijkers.
Het Nederfrankisch zou uiteindelijk de fundering geraken over hetgeen meteen Nederlands is, terwijl het huidige Duits zijn fundering vooral in het Opperduits heeft.[3] De taalscheiding verdiepte zich ook niet louter, doch schoof verder geografisch tot het noorden op.
Dit Nederlands deed zijn intrede in Suriname in 1667 toen een Nederlanders Suriname veroverden op een Britten. Door de verscheidene bevolkingsgroepen welke in de loop der eeuwen tot Suriname bestaan gekomen, worden er verdere dan 20 verscheidene talen gesproken. Daarvan kan zijn Nederlands het grootst en belangrijkst. Dit Nederlands kan zijn na een onafhankelijkheid in 1975 de officiële taal gebleven.
Ofschoon het Nederlands na een onafhankelijkheid in 1975 de officiële taal betreffende Suriname kan zijn gebleven, worden er zo'n twintig talen gesproken. Dit Nederlands kan zijn er een taal met bestuur, rechtspraak en onderwijs. Sinds 2005 is Suriname lid betreffende de Nederlandse Taalunie. In dit onderzoek dat een Taalunie voor die gelegenheid hield, gaf zo zestig procent van de inwoners juiste Nederlands ingeval moedertaal te beschikken over.